Uçurum Çiçeği

Kimsenin bulunmadığı sessiz bir yerdeydi uçurum.Yalnızdı.Üzerinde tektük bitkiler vardı.Ama o soğuktu.Kimseyi sevememişti,sevmemişti kimse onu.Birgün bir güneş doğdu uçuruma..Belki en güzel bahçede bile olmayacak güzellikte bir çiçek doğdu.O kadar güzeldiki, uçurum ilk defa sevdiğini,yüreğinin uçtuğunu hissetti.Uçurumu sevmezdi kimse,soğuktu..Çiçeğin içinde hissettirdikleriyle tekrar doğmuştu oda adeta.Önceleri onla hiç konuşmadı.Ama sonra çiçekle birbirlerini çok sevdiler.Kimse ayıramazdı onları kimse.Uçurum ölemezdi ama çiçek ölümlüydü.O birgün mutlaka gidecekti.Ama ömrünün en güzel günlerini geçiriyordu yinede.Karşı koyamıyordu bu içindeki duyguya..baktabulBirgün oraya 3 kişilik bir aile geldi.Çocuk sürekli ordan oraya koşturuyor etrafındaki çiçekleri koparıyor atıyordu.Uçurum bunları gördükçe korkuyor çiçeğe bir zarar gelmesinden korkuyordu.Ama ne yapabilirdi? Elinden hiçbir şey gelmezdi..Annesi sürekli uçurumdan düşeceğini söylüyor.Uzaklaşmasını istiyordu.Ama çocuk annesi arkasını döndüğünde merak edip uçuruma yaklaştı.Birde ne görsün! Şimdiye kadar gördüğü en güzel çiçek.Yaklaştı ona. Uçurumun kalbi küt küt atıyordu.Ağlayacaktı ama göz yaşı yoktu,ağlayamazdı.Tutacaktı,elleri yoktu.Sadece seni seviyorum diyebildi oda.Çiçek bende dedi ve demesiyle çocuk onu kopardı.Artık herşey herşey bitmişti.Uçurumun kalbi yanıyordu.Bir damla gözyaşı gördü çiçekte.Ve kayboldu yüreği uçurumun.Onunla ölmek istiyordu.Artık varolmamak.Ama elinden ne gelirdi? Faydasızdı..Çocuk çiçeği kokladı annesine gösterdi.Annesi kopardığı için ona çok kızdı.Çocuk onu ağacın dibine tekrar ekti.Biraz su verdi ona.Gittiler akşama doğru.Çiçek ağlıyordu.Sabaha kadar soldu..Bitti ve boynunu büktü çiçek.Son kez baktı uçuruma.Ve öldü karıştı sonsuzluğa.Ve çiçeğin adı "uçurum çiçeği" kaldı..


Bizde birer uçurumuz aslında.Çiçeklerimiz var üstümüzde.Ama bir tanesi çok özel..O özel çiçeği bulabilmek dileğimle..

http://www.baktabul.net/ask-ve-sevgi/142988-ucurum-ciceginin-hikayesi.html


Bu hikayeyi hiç okumadım. Sadece uçurum çiçeği nedir diye zihnimde oluşan tek şey. Köyüme gittiğimde gördüğüm dağların bitiminde heyelandan dolayı oluşan uçurumların üste yakın bölümündeki çiçeklerdi. Onlar ulaşılamazdı. Onlara ulaşmak onları elde etmenin tek bedeli ölümdü. yani yokoluş..

Bu durum insanlara yansıdığında da değişmiyor aslında. Benimde hayatımda olan çiçek uçuruma her an geçtikçe yaklaşıyor. Eskiden ona ulaşabileceğimi düşünüyordum. Onun yanında onunla menfaati olmayan bir ömür sürebileceğimi düşünüyordum. Sonra anladım ki o benim için gerçekten bir uçurum çiçeği. Seyretmeme izin veriyor seyredebiliyorum varlığını.. Konuşabiliyorum dilediğimce.. Ama onu yanıma alamıyorum. Kimbilir belkide onun yanımda olması için benim büyük bir fedakarlık yapmam gerekiyor. Bazen gerçekten bu mu olması gerekiyor diyorum.. yani yokoluş..

Çok derin ve tartışılması güç bir konu.. Bugün yanıma bir başkasının vasıtası ile tanıdıgım ama tanıdıkca verdiğim değerin arttığı bir arkadaşım geldi. Onunlada tartıştım bu konuyu. Çünkü herkesle tartışamıyorsun sana deli diyorlar. Oda anlam veremedi. Sohbet biraz ilerleyince ortaya öyle bir konu çıktı ki bunu enerji bakanlığına sevk ettik. Boyumuzdan büyüktü çünkü :) Boyumuzdan büyük olmasına ragmen tekil olarak yapabileceğimiz tek şey  yokoluş...

Baştada söylemiştim. Bende nacizane uçurum çiçeğime "uçurum  çiçeği" adlı bir şiir yazmıştım. O nu bir arkadaşım okudu geçende radyoda. dedim ki bumu şiir. Ben okudum. Okurken sanki kalbim benden önde gidiyormuş gibi çarpıyordu. O şiiri en altta sizlerle paylaşıcağım.  Şöyle bir yazdıklarıma baktığımda herşeyin çaresi yokoluş.. Umarım bende başarabilirim..

Uçurum Çiçeğinize ulaşmanız dileğiyle...

U.Ç.U.R.U.M  Ç.İ.Ç.E.Ğ.İ

Kendimi kaybetmişken sende buldum benliğimi

Hayatımın en uç noktasında yaşıyorken

Nereden bilebilirdimki yeniden sevebileceğimi

Sen imkansızım oldun..

Cemre misali düştün yüreğime

Bense bi çare düşünür oldum

Gönlümün incisini;

Sevmekmi daha dogru

Yoksa deniz kabuğuna kitleyip

Birdaha görmemecesine terk etmek mi

Sevgimi itiraf edecek kadar çılgın değilim

Bu aşkı bir kalemde silemez benim hırçın yüreğim

Söylesem elden bir şey gelmez ben neyleyim

Dilim sussa gözlerim konuşur

Çaresiz ağlıyor benim yaralı yüreğim

Seninleyken sensiz olmuyor

Sessizlik içimden her an bir parça çalıyor

Gözlerim düşlerimdeki seni arıyor

Son demindeyken hayatımın

Asi kalbime artık söz geçmiyor

İmkansızda olsan..

Bana nefes kadar yakınken aslında uzakda olsan

Ben seni düşlüyorken sen habersizde olsan

İmkansızlıkların en imkansızıda olsan

Gözlerine ömür biçtim…

Dünyayı görmez gözüm..

m..